| Hoofdstuk 137 |
1 |
Aan de rivieren van Babel, daar zaten wij, ook weenden wij, als wij gedachten aan Sion.
|
2 |
Wij hebben onze harpen gehangen aan de wilgen, die daarin zijn.
|
3 |
Als zij, die ons aldaar gevangen hielden, de woorden eens lieds van ons begeerden, en zij, die ons overhoop geworpen hadden, vreugd, zeggende: Zingt ons eenvan de liederen Sions;
|
4 |
Wij zeiden: Hoe zouden wij een lied des HEEREN zingen in een vreemd land?
|
5 |
Indien ik u vergeet, o Jeruzalem! zo vergete mijn rechterhand zichzelve!
|
6 |
Mijn tong kleve aan mijn gehemelte, zo ik aan u niet gedenke, zo ik Jeruzalem niet verheffe boven het hoogste mijner blijdschap!
|
7 |
HEERE! gedenk aan de kinderen van Edom, aan den dag van Jeruzalem; die daar zeiden: Ontbloot ze, ontbloot ze, tot haar fondament toe!
|
8 |
O dochter van Babel! die verwoest zult worden, welgelukzalig zal hij zijn, die u uw misdaad vergelden zal, die gij aan ons misdaan hebt.
|
9 |
Welgelukzalig zal hij zijn, die uw kinderkens grijpen, en aan de steenrots verpletteren zal. Psalmen 138
|